اشعار

از روی نیزه بر من غمگین نظاره‌ای            حـرفی کـنـایـه‌ای سـخـنی یا اشـاره‌ای

پلکی بزن که حال حرم روبه راه نیست            کافی است بزم سوختگان را شراره‌ای

سوسو بزن به سوی من ای سوی دیده‌ام            در آسـمـان به جز تو نـدارم سـتاره‌ای

دسـتم نـمی‌رسـد به سـر نـیـزه‌ات اگـر            در دست زینب است گـریـبان پـاره‌ای

یک قـتـلگـاه رفـتی و صد قـتـلگاه من            گـشـتم به هـر دیـار حـسـین دوباره‌ای

چشمم کبود گشت و جدا از سرت نشد            از بـحـر بـر کـنـار نـگـردد کـنـاره‌ای

با هر تکان نیزه تکان می‌خورد سرت            جانا به گوش نیزه مگـر گـوشـواره‌ای

جایش به روی صورت من درد می‌گرفت            می‌خورد تا که بر رخ تو سنگ خاره‌ای

تـو آیــۀ والـفـجـری و خـون خـدایـی            تو نـفـس مطـمـئـنه‌ای، روح دعـایـی

نـیـزه به نـیـزه زخم خورده بر تن تو            هـر نـی درون پیـکـرت دارد نـوایی

از بس که ذرّه ذرّه بودی مـاه پرسید            ای آفـتـاب هـسـتـی زیـنب کـجـایـی؟

پیکر به روی خاک مانده سر به نیزه            چـون آیـۀ مــقـطـعـه از هـم جــدایـی

دیروز بر دوش نـبی بودی و امروز            یحـیای بی‌سـر، بر سر سرنیـزه‌هایی

گرچه تو را دشمن برد منزل به منزل            تـو سـاکـن بیت لـلـه کـرب و بـلایـی

تا پُـر کـند عـطـر تو آفـاق جـهـان را            مـثـل نـسـیـم صـبــح آزادی رهــایـی

سوی تو می‌خواند نـماز غـربـتش را            بر زینب خـود کـعـبه و قـبـلـه‌نـمـایی

آرام سـازی با نگـاهی خـواهـرت را            بـا دردهـای جــان زیـنـب آشــنــایـی

وقتی که بغضی می‌فشارد حنجرش را            دیگر قـلـم می‌افـتد از دست «وفایی«

میان این دو کو فرقی یکی جان و یکی جانان           بگو از وحدت این دو یکی روح و یکی ریحان

تَبِ گرما و بی‌آبی ترک افتاده بر لب‌ها           یکی در قتلگه اما یکی در خیمه‌ها عطشان

جهان تاریک شد آنجا که خورشید و قمر لرزید           یکی از نیزه افتاد و یکی از ناقۀ عریان

چو آمد قافـله مردم سر بازار خـندیـدند           یکی بر روی نی نالان یکی در قافله گریان

چهل منزل کنار هم ولی قسمت جدایی شد           یکی بر نوک نی قاری، یکی در مجلس مستان

جدا شد از بَرِ زینب سر و از هم جدا گشتند           یکی در دیر راهب‌ها یکی در منزل ویران

صدای هلهله از بام شامی‌ها مصیبت بود           تصدق کردن مردم به زینب اوج غربت بود

به دخترهای زهرا خارجی گفتن عجب دردی‌ست           غل و زنجیر و بازار کنیزان جای زینب نیست

درون قافله هر کس زمین افتاد زینب مُرد           سپر شد جای دخترها سنان و سنگ و سیلی خورد

لب عطشان طفلان را به چشم خیس خود می‌دید           غمِ خار مغیلان را به چشم خیس خود می‌دید

سر دار بلا می‌زد نوای عشق را فریاد           تـمام داغ دشت نیـنوا بر دوش او افـتاد

نمی‌بیند به جز زیبایی مطلق در این غوغا           و ما ادراک ما زینب، جوابش شد سکوت ما

دل مـی‌رود ز دسـتـم با آن سـر بـریـده           دنـبـال نـی روانـم بـا قــامـتـی خـمـیـده

من غـرق اضطـرابم در مـوج الـتهـابم           ماه به خـون خضابم از روی نی دمیده

دل می‌رود ز دستش غم می‌دهد شکستش           هر کس چو من فغانی از کودکان شنیده

طفلی ز ضرب سیلی دارد دو چشم نیلی           بر روی خار صحرا طفـلی دگر دویده

با روز گشته چون شب با آه مانده بر لب           از ابـر چـشم زینب بـاران غـم چـکـیده

گلهای من خزانند بر نیـزه خون فشانند           جز خـون دل ندارد بـاغ خـزان رسیـده

اینجا به روی نیزه سرهای لاله‌گون است           در کـربلا ولـیکن تن‌ها به خـون تـپـیده

دست ستم به گلشن غیر از شرر ندارد           گـلچین باغ عصمت جز یـاس را نچیده

بال و پـر عزیزان از تیر غـم شکـسـته           رنگ رخ یتـیـمـان از چـهـره‌ها پـریـده

گاهی به روی نیزه خون می‌رود ز سرها           گاهی کـنار نـیزه خـون می‌رود ز دیده

هـر روز ای بــرادر بـا دیـدن سـر تـو           از شـام تار زینب سـر می‌زنـد سـپـیـده

جز اشک و آه و زاری در کار خود ندارد           هر کس چو من در اینجا طعم بلا چشیده

در راه دوست «یاسر» از جان و سر حذر کن           هر عاشقی در این ره غم را به جان خریده

کوچه به‌کوچه پای سرت گریه می‌کنم           با لاله‌های خـون جگـرت گریه می‌کنم
از روی نیزه بی‌کسی‌ام را ببین حسین           در این مسیر یکسره خوردم زمین حسین

حـقّم بـده اگر که شدم محـتضر حـسین           با قـاتـلـین تو شـده‌ام هـمـسفـر حـسیـن
حـق ده مرا که پیـر شدم قـد خـمـیـده‌ام           زیرا به دوش، بار جـسارت کـشیـده‌ام
دشمن به زخم داغ تو هی می‌زند نمک           هر جا که نام تو ببرم می‌خورم کـتک
وقـتـی کـه نـالـه‌ای بـزنـد، پـارۀ تـنـت           بـا تـازیـانـه می‌رسـد از راه دشـمـنـت
تا آن که از عـزیز تو دفـع خـطـر کنم           مجـبور می‌شـوم که تـنم را سـپـر کـنم
بنـگـر رسـیده اسـت به آخـر تـوان من           تـقـسـیم شد مـیـان هـمه سـهـم نـان من
دارد نشان ز پیکـر رنجـور و خسته‌ام           در این مـسـیـر نـافـلـه‌های نـشـسـتـه‌ام
در بین راه بـوده مـرا بـدتـرین عـذاب           زخـم زبـان حـرمله بر همسرت رباب
تا که به هـمسر تو غـمی بی‌امـان دهد           گاهی کمان و تیر خودش را نشان دهد
از چشم کلّ قافـله برده هـمیـشه خواب           هـر نـیـمه شـب شـرارۀ لالایـی ربـاب

روی نی زلف دل‌شکـن داری            قـصـد یغـمـای قـلب من داری

حسرت بوسه بر لـبم خـشکیـد            چـقَـدَر زخــم بـر بــدن داری!

جـای جـای تنت نـشـانـه‌ای از            دو هزار جنگ تن‌به تن داری

نـشـنـیـدم ز حــنـجــرت حـتّـی            شکوه‌ای، بس که خویشتن‌داری

در پـر تـیــرهـا گـره خــورده            خاطـراتـی که با حـسـن داری

تا که بـیـنـا کـنـی دو عـالـم را            خـوب شد پـاره پیـرهـن داری

بـین صـحـرا هـوای زیـنب را            روی نـی هــم مــسـلّـمـاً داری

بـس که امشب شـدم خـیـالاتـی            خواب دیدم تو هم کـفن داری!

حالا که کوچک است برایت زمین من            بــالا بــمـان ســتـارۀ بـالا نـشـیـن مـن

دسـتـم نـمی‌رسـد به بـلـنـدای تـو ولـی            آهـم که می‌رسد به تو ای نـازنـین من

بر روی نیزه نیز تو را دوست دارمت            زیـبـا تـرین سـتـارۀ من بـهـتـرین مـن

افـتـاده‌ام بـه یـاد خـوش خـاطـراتـمـان            روزی که بود سـایۀ تو بر جـبـین من

حالا ببـین چه بر سرم آورده روزگار            بنشـسته‌اند شمر و سنان در کـمین من

حالا ببین که بی‌کس و بی‌یاورم حسین            هـستـند قـاتـلان تو دور و بـرم حـسین

یـاد بـاد آن روزهـایی که بـرادر داشتم            تکـیه‌گـاهی مثـل عـبـاس دلاور داشـتـم

عصر روزی را که شمر از من طلا و نقره برد            گریه کردم، گریه کردم، کاش اکبر داشتم

بی‌پـنـاهیِ مـرا صد بار بر رویم زدنـد            یادشان رفته‌ست روزی را که لشکر داشتم

داد می‌زد حرمله پشت و پناهت را زدم            حـالـتی از حـالت عـبـاس بـدتـر داشـتم

یاد من آورد زهرا را رقیه تا که سوخت            خاطـری از خاطـر آتش مـکـدر داشـتم

چـادرم را بر کـمر بـستم مـیان قـتلگـاه            پیکرت را از میان خاک و خون برداشتم

من خجالت می‌کشیدم از تن صد پاره ات            چون به ظاهـر جـسم سالم ای بـرادر داشتم

قتلگـاهت را رها کردم دویدم خـیمه‌گاه            با خودم یک کاروان بانو و دختر داشتم

ز نخل مصطفی چیدند بی‌رحمانه حاصل‌ها           چقدر آتش ازین مجمر خدا، افتاد بر دل‌ها

نباشد سخت‌تر زین مرحله از بعد عاشورا           که باید چشم ما افتد به چشم خیل قاتل‌ها

به روی ناقه عریان نشسته کوهی از ایمان           که افتاده به دست و پای او زنجیر باطل‌ها

به گل افتاده اکنون قافله ‌ای ساربان بنگر           ز اشک زینب کبراست مانده ناقه در گل‌ها

برای آن که ننشیند به قلب داغداران غم           ز روی نیزه می‌تابند سرها سوی محمل‌ها

سری بر نیزه و زینب کنارش، نیست اندوهی           کنار دوست آسان می‌شود اینگونه مشکل‌ها

رود منزل به منزل کاروان با داغ عاشورا           خداوندا درین وادی چه دلگیرند منزل‌ها

» شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل           کجا دانند حال ما سبکـباران ساحل‌ها»

به خط عشق «یاسر» می‌نویسد روی لوح دل           نباشد هيچ نُقـصانی میان جمع کـامل‌ها

ای کـشتی نجـات بـشر دسـتمان بگیر            مائـیم غـرق موج خـطر دستمان بگیر
بر ما که در کـمـین بـلا گـیر کـرده‌ایم            با چـشم مرحـمت بنگـر دستمان بگیر

شیعـه کم و محـب گـنهـکـارتان زیـاد            درهم محب و شیعه بخر دستمان بگیر
ما؛ ای ‌حسین، مسلم و هانی نمی‌شویم            ما و هـمین دو دیـدۀ تر دستـمان بگیر
از دست غیر دشنـۀ دشـنام می‌خـوریم            از دست دوست خون‌جگر دستمان بگیر
راهی که پیش روست، دراز است و پای لنگ            ای روی نیزه رفته سفر دستمان بگیر
زینب اشاره کرد به سر، گفت: یا حسین            ای بر خـیام سایـۀ سر دسـتـمان بگیر
از قـامت رشـیـدۀ زن‌هـای خـیـمـه‌ات            جز سایه‌ای نمـانـده اثر دستـمان بگیر
رو کرد بعـد بر سر عـباس و گفت آه            ماه مـنـیر، قـرص قـمر دستـمان بگیر
هـم قـلـب داغ دیـده مـا را نـظـر نـمـا            هم بر رخ سه‌ساله سپـر دستمان بگیر

حال ما در غـم عـظمای تو دیدن دارد            در غـمِ تشنگی‌ات اشک چکـیدن دارد

تو بخوان باز بخوان باز که از لب‌هایت            صوت قرآن به روی نیزه شنیدن دارد

چقـدر بـوی غم و مـوی پریـشان آورد            از سر نیـزه نـسـیـمی که وزیـدن دارد

خـیزران بر لب تو می‌زند آتش بر دل            مـی‌کـشـم آه کـه ایـن آه کـشـیـدن دارد

گاه گاه از دل آشـفـتـۀ خـود می‌پـرسـم            غنچه‌ای خشک که پرپر شده، چیدن دارد؟

عـیـد قـربان شـده و نـوبت تو شـد امـا            خنجـر این بار چرا قصد بریدن دارد؟

کـاروان تـو کـجـا و مـن خـسـتـه، امـا            دل من هم به خـدا شـوق رسیـدن دارد

مـنت گـذار بـر سـر زیـنب هـلال مـن            از شـوکـت شـمـاست تـمـام جـلال من
شـاهـا تـمـام دار و نـدارم ز دیـگـران            ای ماه روی نیزه سـواره، تو مال من

من پر فقط به صحن و سرای تو می‌زنم            دشمن خـیال کرد که بشکـسته بال من
کـروبـیـان چو آدمـیـان لاف می‌زنـنـد            عاشق کجا؟ که هست؟ کسی در مثال من
من کوه عصمتم ندهم معجرم ز دست            کو دیـده تا نظـاره کـند بر جـمال من؟
خواهم که فال گیرم و مصحف که پاره است            آتش به لب گـرفـت ز تـعـبـیر فال من
گفتی اسارت است و غریبی به روی چشم            گفتی بنات من … همه اندر کـفال من
گـفـتی غـم رقیه و دل شـوره‌ام گرفت            باشد، غمش کشم به قد همچو دال من
گفتی یهود و شام؛ حسین از خودت بگو            گفتی که هیچ؛ هیچ فقط هست قتال من

وقـتی که از مقـابـل چـشـم تـرم حسین            رفتی شده‌ست مرگِ خودم باورم حسین
با اینکه تـازیـانه پـرم را شکسته است            اما هـنوز دور و بـرت می‌پـرم حسین

تو دائـمـاً به فـکـر من و قـلـب پـاره ام            من هم به فکر غارت انگشتـرم حسین
قـدّم اگر خـمـیـده شده بـی‌دلـیـل نیست            بر شانه بـار داغ تو را می‌بـرم حسین
با خطبه خوانی‌ام همه را سرخ می‌کنم            با سـوز آتـشـیـن تب حـنجـرم حـسـین

خورشید روی نیزه مسیحای من سلام            بالای نـیـزه، غـرق تمـاشای من سلام
از حال من مپرس که از پیـش بـدتـرم            ای یار خوش نشین و دلارای من سلام

تو روی نیـزه هستی و من داغـدار تو            خاک است خاک، منزل و ماوای من سلام
گـوید به نـاز دخـتر تو گـاه؛ عمه جان            قهرم؛ رسان به محضر بابای من سلام
جسمت به کربلا و سرت روی نیزه‌ها            گشته وصال این دو، معمای من سلام
از روی نیزه گاه به من هم سری بزن            گاهی ببین کجا شده سُکـنای من سلام
از حال خانمان تو، این گویمت حسین            خوردند آب بعد تو، منهای من... سلام
گویم که(ناعـمم) مکـنم رد ز درگهـت            از راه دور آمــدم، آقـــای مـن ســـلام

از عشق بپرسید، که با یار چه کردند؟            با آن قـد و بـالای سـپـیدار، چه کردند

از چـاه بپـرسـید، هـمان چـاه مـقـدس!            با مـاه، همان ماه شب تار چه کردند؟

اصـلاً بـگـذاریــد خــود آب بـگــویــد            با چشم و دل و دست علمدار چه کردند؟

اصلا بگـذاریـد، که خـورشـید بگـوید            خورشید! بگو با سرِ سردار چه کردند؟

نیـزار گـواه است که با خوب‌تـرین‌ها            این قـوم خـطا رفـتۀ تاتـار چه کردند؟

بیعت‌شکنان، نقـشه کـشـیدند و دوباره            بـا ذرّیـۀ حـیــدر کــرار چـه کـردنـد؟

ای قـامتِ افـراشـتـه در سجدۀ بـسـیار            لب‌های عطش با تب بسیار چه کردند؟

نـیـلـوفـر پـژمـردۀ شـب‌هـای خـرابـه!            با بغض تو ای ابر سبکبار چه کردند؟

در ماتـم شـمع و گل و پـروانه و بلبل            ای اشک به یاد آر، به یاد آر چه کردند

در طاقـت من نیست که دیگـر بنویسم            بـا قـافـلـه و قـافـلـه‌سـالار چه کـردنـد

من ماندم و مرغ سحر و نوحه‌گری‌ها            اندوه پـرسـتـو، غـم بـی‌بـال ‌و پـری‌ها
من ماندم و هشتاد و چهار آیۀ عصمت            با طعـم اسیـری و غم خون جگری‌ها

من خواهر خورشید به خون خفتۀ عشقم            بـاید که بگـیرم خـبر از هـم‌سـفـری‌ها
در این شب تاریک خـدایا! کمکـم کن            تـا راه به جـایـی بـبــرد، راهـبـری‌هـا
خون شهدا ریخت، در این دشت بلاخیز            تا خـشک شـود ریـشـۀ بـیـدادگـری‌هـا
تا صاعـقـۀ ظـلـم و سـتـم را ببـرد باد            تبـدیل به فـریـاد شد این نوحـه‌گـری‌ها
ای خـون شما آبـروی چـشـمۀ تـوحـید            ای چــشـم شـمـا آیـنــۀ حـق‌نـگـری‌هـا
عباس علمدار! تو همت کن و برخـیز            تا سهم شـقـایق نشود خـون جگـری‌ها
ای ماه شب چارده‌، امشب به کجایی؟            جـان بر لب من‌ آمـده از بی‌خـبـری‌ها

هلالِ مـاه بودن با تو و قـدِّ کـمان با من            برای حفظ این پرچم امیر عشق جان با من

تلاوت کن قیامت را که منبرها به پا خیزند            بخوان یَحیای من آیات را تفسیر آن با من

تو سایه‌سار زینب باش حتی بر روی نیزه            حـسینی کردن آزادگان این جهـان با من

قسم بر آن محاسن که خضابش کرده خاک و خون            بدان بر خاک تیره بُردن این دودمان با من

اگر چه آیـه هایت را صدای هلهـله بُرده            میان لشگر سرمست‌ها، صد دل فغان با من

اگر از نیزه افـتادی بیا فـوراً در آغوشم            بیا تو، تازیانه خوردن از دست سنان با من

حریف اشک‌ها و بی‌قراریَش نخواهم شد            رقیه با تو، دلداریِ جمع دخـتران با من

تو هر کس را که می‌خواهی شفاعت کن ولی بگذار            شکایت کردن از خولی و شمر و خیزران با من

می‌روی نیـزه نشـینم کمی آهـسته برو            تا تو را سیـر ببـیـنم کمی آهـسته بـرو

از رد بوسۀ من نـیـزه نـشین‌ت کردند            اسب‌ها رد شده و نقـش زمینت کردند

از سر نی به من و قافله احسان کردی            صورتت را سپر سنگ نوازان کردی

من اسیر تو شدم مهر تو در سر دارم            لحظه‌ای نیست که چشم از سر تو بردارم

همه شب سر زده، خورشید شدی تابیدی            روی نی دور سر قافـله می‌چـرخـیدی

من و یک قافله کودک، همه سیلی خورده            خـواهـرت آینـۀ توست، اگر پـژمـرده

جان نمانده‌ست حسینم به تنم اما حیف            تا حـد مـرگ سـپر شد بـدنـم اما حیف

صورت کودک تو سوخت، خجالت زده‌ام            ضربه او را به زمین دوخت، خجالت زده‌ام

خنده‌ای مست به دنبال عذاب آمده است            باز هم حرمله با کاسه‌ای آب آمده است

گله‌ای نیست از این زخم از این تنهایی            ما ندیـدیـم در این مرحـله جز زیـبایی

آمد دوباره رو به روی من سرت حسین            قـربان زخـم‌های روی حنجرت حسین

از غــارت خــیــام نـگـفـتـم بــرای تـو            شـاید بـگـویم و نـشـود بـاورت حـسین

از عـلقـمه به بعـد نـخـوابـیـده‌ام هـنوز            افتاده دست من عـلم لـشکـرت حـسـین

او تـشـنه شـنـیدن و تو گـرم خـوانـدنی            قرآن بـخـوان برای دل مادرت حسـین

از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام            سنگ تو را به سینه زده خواهرت حسین

از روی نی سکینه خود را خطاب کن            چیزی نمانده جان بدهد دخترت حسین

پیـغـام تو به گوش جهـان می‌رسـد بلی            بانگی رساست حنجره اصغرت حسین

حالا زمان گـذشـتـه ولی مـوج می‌زنـد            بر دوش عاشـقان عـلم لشکـرت حسین

سیـنه به سـینه داغ تو را ارث بـرده‌ایم            زانـو به زانـوئـیـم پی مـنـبـرت حـسین

بــا جــیـفـهٔ دو روزهٔ دنــیــا و آخــرت            مرگا اگر مـعـامله کـردم سـرت حسین

گفتم «سر» آن سری که به نیزه سوار شد            اما نگفـتم اینکه چه شد پیکـرت حسین

ما زنـده‌ایم و روضهٔ گودال خـوانده‌اند            ما را ببخش جان علی اصغرت حسین

چه‌کنم این‌قـدر احسان و محبت را باز            تابه‌کی شکر کنم این‌همه نعمت را باز
رزق‌من تربت اصل تو نگردید حسین            می‌کـشم منّت جـاروکـش هیئت را باز

من اگر گـریه به غـم‌های تو آقا نـکـنم            خویش را در دل زهرا به‌خدا جا نکنم
پـدرم خـادم ‌تـو، مـادر‌ مـن خـادمـه‌ات            ناخـلـف باشـم اگر نـوکـریت را نـکـنم

دلم از روز ازل تنگ تو بوده‌است حسین            به لبم ذکر تو، آهنگ تو بوده‌است حسین
در صف سینه‌زنان این‌همه سال از عمرم            آن چه بر سینه زدم سنگ تو بوده‌است حسین

ای کـه در آیـنــۀ جــام بــلا رب دیــده            خـمـره‌ای از شـرر و داغ لـبـالـب دیده
دیـده‌ای تـو تـن صـد ‌پــارۀ اکـبــر امـا            کس ندیده‌است به‌خود آنچه که زینب دیده

پـای ‌نی دیـدن حـال سـر تو پـیرم کرد            روی‌نی، وضعیت حـنجر تو پیرم کرد
در مسیری که سرت را همه با سنگ زدند            پـیـری زودرس دخـتـر تـو پـیـرم کرد

تو شـرار دل افـروخـتـه را می‌فـهـمـی            چون خودت سوخته‌ای، سوخته را می‌فهمی
ای‌که نی پیرهنت را به تنت دوخته است            به تـنـم پـیـرهـن دوخـتـه را می‌فـهـمی